Zaterdag kwam ik voor het eerst een internationale studente tegen die ook 19 is. We waren bij een paar Duitse meisjes thuis om te kaarten met een groep mensen voordat we uitgingen naar Paceville. De meeste mensen hier zijn een stuk ouder. Vaak zijn de mensen op Erasmus uitwisseling een jaar of 20, maar ik ga ook om met mensen van 27.
Maelle, het 19-jarige Franse meisje, was ook verrast om iemand tegen te komen met haar leeftijd. Het is voor veel studenten een grote stap om voor een langere periode in het buitenland te wonen. Vrijwel iedereen studeert in het land waar ze vandaan komen en gaat pas in het derde jaar op uitwisseling.
Ik ben hier dus vaak de jongste, zeker toen ik voor het eerst in Malta kwam. Ik woonde met flatmates van 24 toen ik 17 was. Ik kan heel goed met iedereen opschieten, het past me wel. Maar als je er even bij stilstaat is het best gek om te bedenken dat iedereen minstens een paar jaar levenservaring meer heeft.
Toch val ik nooit door de mand; niemand gelooft me als ik zeg hoe oud ik ben, ik kom volgens hen volwassen over. Ik heb zelf het idee dat ik altijd al zelfstandig ben geweest, vooral door de manier waarop ik ben opgevoed. Door mama werd ik altijd gezien als gelijke, dat zorgde voor een hele fijne verhouding. Vanaf jongs af aan heb ik geleerd om zelf over dingen na te denken en te doen. Ik vind het heel fijn om met oudere mensen om te gaan. Ze begrijpen vaak meer van de wereld, en hebben meer gedaan.
Mijn roommate is 23 en belde gister haar moeder om te vragen hoe je de was doet. Ik vind het leuk om te zien hoe mensen in verschillende fases in hun leven zitten. Leeftijd maakt eigenlijk zoveel minder uit dan ervaring. Ik ben zelf heel blij dat ik al op zo'n jonge leeftijd zo zelfstandig ben. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om afhankelijk te zijn van iemand.
Een van mijn beste vrienden hier is 25. Hij komt uit Londen, is op zijn 17e op zichzelf gaan wonen in Brussel, verhuisde daarna naar Praag en woont sinds vijf jaar in Malta. Soms heb ik het (arrogante) idee dat wij al zoveel meer van de wereld begrijpen dan sommige volwassenen. Door in het buitenland te wonen en mensen uit de hele wereld te ontmoeten kom je er al gauw achter hoe bekrompen en beperkt je Nederlandse wereldbeeld is, en hoeveel er is dat je niet weet.
Ik leer hier elke dag meer en meer. Soms heb ik het idee dat ik keihard door het leven snel - als ik niet uitkijk ben ik straks afgestudeerd op mijn 20e. Toen ik op zoek was naar een studie was dat precies wat ik wilde. Zes jaar middelbare school was zes jaar te lang. Toen ik leuke studies in Spanje vond die vierenhalf jaar duurde heb ik die gelijk van het lijstje geschrapt. Ik wilde zo snel mogelijk mijn bachelor halen, zodat ik daarna zou kunnen reizen en doen waar ik zin in heb.
Het liefst was ik het snelst klaar met mijn studie. Ik begreep mensen die op hun 26e nog op de uni zitten totaal niet. Hoezo zou je dat willen? Als ik nadacht over veranderen van studie kon ik het niet uitstaan dat je dan een jaar zou verliezen. Hoe sneller, hoe beter. Een diploma leek me eerder een verplicht papiertje waarmee je de rest van je leven in kon luiden.
Nu ik hier ben kom ik erachter dat student zijn in Malta misschien wel het mooiste is dat er is. Ik leer zoveel meer dan alleen uit boeken, en ik geniet van elke seconde die ik doorbreng met nieuwe, interessante mensen. Dit eiland is klein en ik heb bijna alles wel gezien, maar gek genoeg maakt dat voor Malta niets uit. Je komt altijd wel weer iets nieuws tegen.
Leven in Malta heeft me meer geleerd dan ik ooit op een andere manier zou kunnen leren. Je komt in situaties terecht waarvan ik me van tevoren niet had kunnen voorstellen dat het kan. Uiteindelijk moet je hier alles zelf doen, en dat gaat me tot nu toe heel goed af. Malta is voor mij het onbeschrijfbare en grenzeloze gevoel van vrijheid. En op het moment had ik mijn 17-jarige ik graag verteld dat drie jaar daar veel te kort voor is. Dat gevoel moet je voor de rest je leven vasthouden.