Ik open het zolderraam en op m'n tenen hang ik naar buiten. Daar zijn de eindeloze weilanden, de koude mist die voorzichtig boven het gras zweeft, de zon die zich twijfelend klaar maakt voor een nieuwe dag.
Het is een ochtend voor een wandeling. Ik trek het shirt aan dat ik draag op dagen zoals deze en stap in m'n gympen. Zo loop ik door de woonwijk, langs m'n oude huis, over het fietspad, naar de weilanden. Het is stil. Zondagochtenden zijn er om vergeten te worden. Geen ziel die het waagt zo vroeg te ontwaken. De tijd bestaat nu alleen om stilletjes voorbij te gaan.
Ik kom een zwaan tegen, een twintigtal schapen, een verdwaalde automobilist en een kudde koeien met de boer en boerin.
"Moggûh."
Zij draagt een overall, hij heeft een pet op. Op zijn opoefiets rijdt de boer rond de kudde terwijl de boerin ze de juiste kant op jaagt.
Of ik even in het weiland kan gaan staan zodat de koeien niet het fietspad op lopen. We leiden een stuk of dertig beesten door het hek het weiland in.
Ondertussen is de buurman naar buiten gekomen, hij staat voor zijn huis te kijken. "Weertje hè, vandaag?" "Ja Joop, we gaan d'r weer wat van maken. Hoi!"
Ik loop verder en kijk nog een keer om, naar de boer en boerin. Zij jaagt de laatste verdwaalde koe achter de anderen aan. "Had ik ze nog zo goed geteld", mompelt hij.
Met koeienvla aan m'n gympies loop ik over de Schutterskade terug naar huis. Het is een goeie morgen.